De keuring van de T-Burton. Geen APK, toch tevreden.

Na drie jaar werk was het zover: de Burton van T. ging naar de RDW (dat rijmt). En omdat we daar weer veel van geleerd hebben, melden we het in Johan's blog.

Op het programma:

- wegen;

- identiteitcontrole;

- technische keuring;

- inslag chassisnummer;

- APK.

Bij de RDW heerste een opgewekte stemming. Het was aangenaam weer en de wachtrijen waren kort. Wij waren precies op de afgesproken tijd aan de beurt.

Onze keurmeester had in zijn leven zes Lelijke Eenden versleten, en wist onze Burton op capabele wijze indringend te ondervragen tijdens het onderzoek. De Burton sloeg onder luid gekwaak door tijdens het verhoor, en gaf zijn (haar?) geheimen prijs.

De RDW-balie. Prima geregeld.

De keuring.

De keurmeester was van vele markten thuis. Eerst woog hij onze Burton als een volleerd diëtist. Dat stemde tevreden, 200 kilo lichter dan de Eend.

Vervolgens moest onze Burton de ingewanden prijs geven. De keurmeester had zich inmiddels ontpopt tot uroloog, en meldde enige druppels bij de remleiding. Een jonge schoonheid als deze Burton wordt nog niet geacht te druppelen, dus keek de keuroloog ons bestraffend aan.

Minpuntje.

Tijdens de keuring.

Daarna vormde de keurmeester zich om tot fysiotherapeut, en ging in de weer met de voorpoten van de Burton. Door de voorwielen naar links en rechts te schudden gaf de Burton een tweede geheim prijs: een kapot lager in een fuseepen

Weer een minpuntje

Gelukkig gromde de fysio-keurmeester bij het inspecteren van de achter-onderzijde goedkeurend.

Pluspuntje.

Toen kwam het dollen-op-de-rollen-van-de-remmenbank, en moest onze Burton laten zien dat het afremmen onvervaard plaats vindt.

De remmenbank is gewend aan vrachtwagens, dus onze Burton kon nog geen deuk in een pakje boter slaan.

Op de terugweg hebben we wraak genomen door een vrachtwagen ver achter ons te laten.

De remmenbank. De wijzers kwamen nauwelijks van hun plaats.

Ondertussen nam de keurmeester weer plaats in de rol van uroloog, en mocht de Burton een poepje laten ruiken. Emissie-waarden meten dus.

Nou, dat kon de Burton wel. Zelfs dusdanig goed dat de meetapparatuur bij wijze van spreken trachtte de wijzer rechts rond de eindstop te laten draaien.

Mijn beschrijving klopt niet helemaal, want de meter was digitaal. Maar je snapt vast wat ik bedoel.

De keurmeester die zijn milieupet had opgezet vatte de Burton samen als "een viespeuk".

Het meetapparaat met de niet-fijne waarden.

Inmiddels naderde het hoogtepunt van de sessie met rasse schreden. Het inslaan van het chassisnummer in het nieuwe chassis.

Wij hadden een smid-achtige RDW-medewerker met enorme getatoeëerde bovenarmen verwacht, maar de keurmeester tiepte het chassisnummer in een machien.

Met de gratie van een trapezewerker dook de keurmeester onder het chassis, hield een graveerapparaat tegen het chassis, en het wonder geschiedde: het chassisnummer werd er keurig in gegraveerd.

Mooi werk!

Het "inslaan van het chassisnummer".

En dat was het!
Alles goed, maar nog geen APK. Maar dat gaat de volgende keer lukken.
Oh ja, ook nog €174 bijgedragen aan het RDW-pensioenfonds. Nou ja, met zo'n capabele keurmeester, opgewekte baliemedewerkers en dergelijk fraaie apparatuur is het dat wel waard ook :-)

Packard.
Ondertussen kwam er een Burton-in-het-kwadraat binnen: een Packard-de-luxe uit 1930.
Een absolute beauty. Met in de bocht meedraaiende koplampen. Echt, in 1930 dus...
Best geschikt voor het volgende project ;-)

De Packard.