De eerste keer.
De rit naar de RDW-keuring was de eerste keer dat we (T. en ik) in de Burton reden. En dit zijn onze eerste ervaringen.
Om de kosten te drukken hebben we nog geen voorruit geplaatst. Onze brillen waren dus de voorruit.
Tot de bocht.
Onze (T. en ik) rijervaring begon in de wijk. Voor het eerst de Burton aangetrokken. Zoals eerder geschreven bedoel ik daarmee niet het aantrekken met een sleepkabel, maar het plaatsnemen in de Burton. Dat vind ik meer aantrekken zoals je een broek aantrekt, dan er in stappen.
Het bespaart in ieder geval een abonnement op de fitnessschool (zijn er trouwens nog meer woorden met drie S’en achter elkaar?).
Je start de Burton, je geeft gas, en de eerste kruising komt naderbij.
Twee dingen vallen op.
a) hij trekt best snel op. Dat had ik niet verwacht. T’s Burton is niet gepimpt, en heeft dus geen snelheidsverhogende attributen zoals een Powertube;
b) bij de kruising hoopte ik dat de Burton zou remmen. Dat gebeurde inderdaad, en ook dat gaat feller dan ik verwachtte. Geruststellend.
Head turner.
De Burton zelf valt trouwens ook op. T. heeft de kleur RAL 3020. Dat heet ook wel brandweerrood. De Tsjechische leverancier van de body heeft echter een geheel eigen interpretatie, want bij ons is het een soort fel oranje geworden. Omdat T. dat eigenlijk wel prachtig vond hebben we er niet bij BCC over gezeurd.
Dat betaalt zich nu terug, want de eerste buurtgenoot die de Burton ziet valt bijna van haar fiets als ze de Burton ontwaart.
Gedurende de hele rit blijkt de Burton een “head turner”. Veel mensen kijken er naar.
De reacties zijn positief, we krijgen opgestoken duimen. Dat kan ook te maken hebben met de wereldkampioenschappen voetbal èn het feit dat T. de Burton volgehangen heeft met oranje “Beesies” van AH.
In de volkswijk in de buurt geven passanten aan ons wel als mascotte voor het Nederlandse elftal te willen hebben. Na een kwartier weten we te ontsnappen.
Dating site.
Ook valt op dat zowel mannen als vrouwen naar de auto en de inzittenden kijken. Eerste conclusie: schrijf je maar uit op de dating website en huur een Burton.
Goed voor je ego :-)
Ook kinderen vinden 'm prachtig.
In de bocht.
Klaar voor de eerste bocht. Ook die neemt de Burton met speels gemak. Een Eend-rijder weet dat natuurlijk. Maar ik ben opgegroeid met Japanse auto’s, en ben blij verrast door het uitblijven van zeeziekte.
De eerste verkeersdrempel verstoort onze idylle even, want de Burton schraapt er lichtjes overheen. T. noteert: “hoger zetten”.
Ook de tweede keer remmen gaat prima.
Ik voel me al iets zekerder.
War of the worlds.
De Burton schuift inmiddels door naar 50 km. per uur. De ervaring is overweldigend. Je hoort natuurlijk veel meer dan in een gesloten auto, en je ruikt ook veel meer.
Een Volvo schat de Burton in als “te hebben”, en snijdt ons zodanig dat we de bumper bijna kunnen aanraken.
Maar dan blijkt dat T. een geheim wapen gemonteerd heeft.
De toeter.
Geen idee wat hij gemonteerd heeft, maar het ding klinkt als de roep van zo’n marsmannetjesvoertuig uit de film “War of the Worlds”.
Een soort diepe loeiende grom.
De Volvo maakte van schrik een slingertje. Iedereen kijkt de Volvobestuurder ook bestraffend aan, want zo’n lief ogende Burton kan natuurlijk nooit zo’n geluid maken.
Ook wij kijken misprijzend naar de Volvo :-)
Geen voorruit.
Inmiddels wreekt zich het ontbreken van de voorruit. Bij 50 kilometer per uur neemt de wind Mistral-achtige vormen aan. Omdat het 25 graden is voelt dat eigenlijk wel prima aan. Een gesprek is nog net mogelijk.
Ons kapsel lijkt op dat van Geert Wilders na een verhit debat.
Als we een autoradio hadden, dan zouden we nu “Take it easy” van de Eagles draaien (liefst de live-versie).
Over een paar kilometer verlaten we de stad en gaan we naar 80 kilometer per uur.
Op de autoweg.
80. Onze brillen dreigen weg te waaien. Om dat te voorkomen houden we met een wijsvinger de bril bij de brug vast. Het lijkt het begin van een nieuwe trend, want een passerend automobilist imiteert ons.
Onze oogleden klapperen achter de bril.
Een Burton is niet fijn als je aan achtervolgingwaanzin lijdt. Diverse automobilisten besluiten links net iets achter ons te gaan rijden om het geheel eens goed te bekijken.
Intussen realiseer ik me dat we op weg zijn NAAR de keuring. Oftewel: ik rijd in een niet gekeurde auto. In stilte hoop ik dat T. alle wielmoeren goed heeft aangetrokken.
Dat blijkt zo.
Rijgedrag.
De Burton reageert prima op het gas, en kan goed mee met verkeer. We hebben we wel over 80, 120 hebben we nog niet geprobeerd.
Intussen blijkt een verjaardagscadeau van Y. aan T. prima te werken: een uitlaatuiteinde dat mooie brommende geluiden voortbrengt. Als je gas geeft spurt de Burton er luid brommend vandoor.
Enigszins overmoedig geworden stel ik T. voor de Burton “Turbie” te noemen, naar Herbie uit de gelijknamige films.
Gelukkig verstaat hij me niet door de wind die orkaan Katrina doet verbleken tot ventilator. Als ik het hem later bij de RDW Turbie voorstel dreigt hij me in een inspectieput te gooien. De jeugd hè…
Samengevat.
Het valt me 100% mee. Trekt lekker op, remt prima, veert soepel. Reageert prima op het stuur. Zit ook lekker, T. heeft een standaard Eend-bank gemonteerd.
Er moet een voorruit op, maar verder… méér, méér, méér… :-)
